leyla köşesi

" eğer insanların içine bakabilseydik , manzaralar bulurduk. benim içime bakabilseydik, kumsalları bulurduk."  diyor agnes varda. insanlara bakarken onların, kim olduğundan çok kim olabilecekleri ile ilgilenen benim için hazine niteliğinde bir değerlendirmeydi bu. agnes başka manzaralardan ziyade kendisininkine yönelince ben de ister istemez, aynı hızla içime yöneldim. kızıl ahşaptan yapılmış berrak, küçük bir pencere ile ulaşılıyordu ruhuma. benim nasibimde heybetli kapılar, uzun kolonlar yoktu belli ki. küçük bir pencerecik vardı. üzerinde " beni iç!" yazan şişeden bir yudum aldım ve açtım pencereyi. reçineye ihtiyaç duyan bir kemanının gıcırtısı ile çöl karşıladı beni. süt renkli kum tepeciklerinden oluşan, hafif rüzgarlı, mavi göklü sonsuzluk... derinlerden gelen, kaynağı belirsiz bir ses kaplıyordu her yeri. toza çarpıyor, kuma çarpıyor sonra rüzgara karışıyordu. " şimdi bildim.." diyordu ses.. " insan insan derler idi, insan nedir..." bilme...

 a rkadaş, kalbimin sesinden aklımı duyamıyorum ve her şey işte böyle başlıyor.    bugün bir bardak boyadım. bir sütlük ve bir buhurdanlık. zamanında bir avuç çamurdan onları ben şekillendirmiştim. bir avuç çamura bakmış ve onun sesini dinlemek istemiştim. " ey toprak! anlat, sen nesin? " biliyordum ki avuçlarımdaki bana cevap verecek hatta umuyordum ki ona şekil verirken ben de şekil alacağım. kaybolduğumu bildiğim fakat bundan keyif aldığım günlerdi. çamurlarla  konuşan mutlu bir serseriydim. kendimi unutmuştum ilk defa ve beni ben yapan her şeyi. sanki el değmemiş bir sayfaydım tertemiz ve boş. her tecrübeye açtım. hevesliydim. üstelik kalbim dünyadan bihaber ve büyüktü. bir avuç çamura yaklaşır gibi yaklaştım o'na. şekilsizliğine rağmen içindeki potansiyeli görmeye çalışarak. kim olduğu değil olmak istediğine göre değerlendirdim. " söyle dedim ey adem oğlu, ey bir avuç çamurdan gelen sen kimsin?" dinledim. kabul ettim. sevdim. o'na bir biçim ararken kend...